رمضان بشردوست (زادۀ سال ۱۳۴۰خ) نمایندۀ پارلمان افغانستان (ولسی جرگه) و یکی از نامزد های انتخابات ریاست جمهوری افغانستان در سال ۱۳۸۸ خورشیدی بود. بشر دوست فرزند محمد علی در ولسوالی قره‌ باغ، ولایت غزنی در یک خانوادۀ کارمند دولتی چشم به جهان گشود. دورۀ ابتدایی و متوسطه را در ولایت غزنی و شهر میمنه به پایان رسانیده باقی را در کشورهای خارج از وطن به پایۀ اکمال رسانید. او پس از تحولات سال ۱۳۸۰ و دولت نوین افغانستان وارد صحنۀ سیاسی کشور گردید. در دوشنبه ۱۸ حوت سال ۱۳۸۲ به صفت وزیر پلان در حکومت آقای کرزی شروع به کار نمود. در سال ۱۳۸۳ شروع به تدریس در دانشکدۀ حقوق و علوم سیاسی و دانشکدۀ شرعیات دانشگاه البیرونی ولایت کاپیسا نمود. در سال ۱۳۸۴ به‌عنوان نمایندۀ ملت در پارلمان انتخاب شد و تا امروز به عنوان نمایندۀ مردم کابل و استاد افتخاری در دانشگاه البیرونی ایفای مسئولیت می‌نماید.

تحصیلات

بشر دوست دورۀ ابتدایی و متوسطه مکتب را در افغانستان به پایان رسانید و دو ماه بعد از کودتای ۷ ثور به ایران مهاجرت نمود. پس از گرفتن دیپلم از ایران به پاکستان هجرت نمود. در سال ۱۳۶۰ از پاکستان به فرانسه هجرت نموده درخواست پناهندگی سیاسی کرد. در سال ۱۳۶۱ شروع به آموختن زبان فرانسوی کرد. پس از دو سال تحصیل در دانشکدۀ ادبیات شهر دیژن «تصدیق ‌نامۀ عملی زبان فرانسوی» را حاصل نمود. در ۱۳۶۴ وارد دانشکدۀ حقوق و علوم سیاسی دانشگاه شهر گرونوبل فرانسه شد و در سال ۱۳۶۸ ماستری خویش را در رشتۀ حقوق به‌دست آورد. در سال ۱۳۶۹ در رشتۀ دیپلوماسی موفق به اخذ «دیپلم تحصیلات عالی تخصصی» از دانشگاه ژان‌مونی پاریس شد؛ و پایان‌نامه‌اش را دربارهٔ دیپلوماسی و جنگ در آفریقای شمالی نوشت. در سال ۱۳۷۱ وارد دانشگاه تولوز شد و موفق به اخذ «دیپلم تحصیلات عمیق» (مافوق ماستری) گردید. یک سال پس از ورود به این دانشگاه پایان‌نامۀ دوم خود را نوشت. در سال ۱۳۷۲ شروع به نوشتن تز دکترای خود کرد و در سال ۱۳۷۴ موفق به اخذ دکترای در رشتۀ حقوق و علوم سیاسی از این دانشگاه شد. بشردوست از آکادمی زبان انگلیسی O.I.S.E آکسفورد و آکادمی زبان انگلیسی G.E.O.S برایتون گواهینامه‌های زبان انگلیسی دارد. در میان سال‌های ۱۳۷۵ تا ۱۳۸۲ در دانشگاه‌های پاریس به‌عنوان استاد تدریس می‌کرد؛ و همکاری‌هایی با دار وکاله‌ها پاریس هم داشت.

پیشینۀ کاری

بشردوست در سال ۱۳۸۱ کارمند سفارت افغانستان در فرانسه شد. او به کشور عودت نموده به حیث معاون دپارتمانت سازمان ملل متحد در بخش کنفرانس‌های بین‌المللی گماشته شد و پسانتر مدیر دپارتمانت سیاسی کشورهای اروپای غربی در وزارت امور خارجه شد. در اواخر سال ۱۳۸۲ به عنوان وزیر وزارت پلان (برنامه‌ریزی) حکومت کرزی مقرر گردید.

بشردوست پس از ده ماه کار خود در وزارت پلان گذاری مصمم شد تا به تعداد ۱۹۳۵ دفترهای سازمان‌های کمک‌کنندۀ خارجی و سازمان غیردولتی (NGO) را انحلال نماید اما موفق به این کار نشد و در پی آن از وزارت برنامه‌ریزی استعفا داد. پس از آن برای مدت کوتاهی به تدریس حقوق و علوم سیاسی در دانشگاه کاپیسا در شمال کابل پرداخت. در انتخابات پارلمانی ۱۳۸۴ شرکت کرد و با رأی بالایی به عنوان نمایندۀ کابل به دور پانزدهم مجلس نمایندگان راه یافت. وی در ۱۳۸۹ برای دور شانزدهم مجلس نمایندگان خود را کاندید کرد و دوباره از سوی مردم کابل برای ۵ سال انتخاب شد. تا اکنون وی عضو مجلس نمایندگان و استاد افتخاری دانشگاه البیرونی می‌باشد. آقای بشردوست از منتقدان سرسخت حکومت حامد کرزی و دولت موجوده است. او از موجودیت فساد در ادارات دولتی و پرداخت حقوق بالا به کارمندان ارشد دولتی و مشاوران خارجی به شدت انتقاد کرده‌است. بدین مناسبت او دیگر در دستگاه دولت راه نیافت.

نامزدی انتخابات ریاست جمهوری افغانستان

رمضان بشردوست یکی از نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری افغانستان در سال ۱۳۸۸ خورشیدی بود که با ۲۴۴۵۰ شماره کارت رأی دهی و امضای هوادارانش رسماً وارد رقابت‌های انتخاباتی شد.

رمضان بشردوست در انتخابات ریاست‌جمهوری افغانستان (۱۳۸۸) پس از حامد کرزی و عبدالله عبدالله نفر سوم گردید. در نتایج نتوانست در برابر حریفان خود بالا بجهد، حامد کرزی بالاترین رأی اعتماد را به‌دست آورد.

کتاب‌ها

در سال ۱۳۸۲ بشردوست کتابی زیر عنوان قوانین اساسی، تاریخ، نظام‌های سیاسی و روابط دیپلماتیک افغانستان از عهد احمد شاه بابا تا اکنون نوشت. در این کتاب ۴۴۳ صفحه‌ای تمام قوانین اساسی افغانستان، نظام‌های سیاسی و روابط بین‌المللی افغانستان بررسی، تجزیه و تحلیل شده‌است. این کتاب در سال ۱۳۸۱ برندۀ جایزۀ آکادمی علوم سیاسی و اخلاقی فرانسه شد.

بشر دوست و دولت وحدت ملی

از همان اوایل شکل‌گیری دولت وحدت ملی به رهبری محمداشرف غنی و عبدالله عبدالله آقای بشردوست اعتراض‌های گسترده‌ای نسبت به نوع شکل‌گیری و ناکامی‌های آن در بخش‌های اقتصادی، سیاسی و امنیتی این حکومت کرد و در هر فرصت پیش آمده از حکومت غنی و عبدالله انتقاد کرد.